...چنان دُچارم ...

:بسم الله العزیزالرئوف:

.

هستم

همین جا

پیچیده در نگاه و لطفِ صاحب

نه سرم شلوغ است،نه دچار بی وقتی ام،و نه هیچ وصله ای بهم می چسبد

فقط دچار نوعی فوبیای نوشتن شده ام؛اعتراف می کنم!

روشنیِ تکلیف اینکه حالا،اینجا،باید از چِه و کِه و چرا و چطور نوشت،کمی کم شده!

واژه ها قطار قطار جلوی چشمانم از قطارِ لحظه ها و وقایعش پیاده می شوند.هرکدام هم یک چمدان دستشان است این هوا!پُرِ  به علاوه(+)نوشت ..

بعضی هایشان سمج اند.منتظرِ عبارت شدنَند.بعضی هایشان هم بارشان را بسته اند و هاله ای محو ازشان مانده؛نمی دانم رفته اند کجا!؟

.

حالیا،شاید سیاهه ی بالا،نوید بازگشت نگارنده به روزهای «تکلیف روشن» اَش باشد؛یعنی امیدوارم؛یعنی تر ان شاءالله.

.

.

.

+آنقدر هم که گفتم بیکار نیستم!هرچند میشود با کمی جفت وجور کردن کلاس ها و درس ها و اینور آنور رفتن ها،عنایتی هم به اینجا داشت!

++چقدر بعضی وقت ها دلم میخواست بیایم بنویسم اینجا...چقدر..

+++گلِ محمدیِ من،مپرس حال مرا/به غم چنان دچارم که غم دچارِ من است ...

++++الحمدلله،کُرور کرور شکر خداجان،شُــــــــــــکر:)